Από τον Γιώργο Πράτανο,
Έχει υπομείνει δεινά, αλλά ποτέ δεν παράτησε τα παιδικά της όνειρα. Πώς η κάτοχος –πλέον– Όσκαρ Viola Davis βρήκε το μονοπάτι της αγάπης και της επιτυχίας – και το δικό της χολιγουντιανό τέλος.
Είναι η περήφανη νέα κάτοχος ενός αστραφτερού χρυσού Όσκαρ, αλλά όσα κάνουν τη Viola Davis ευτυχισμένη είναι λιγότερο εξωτικά: Το σπίτι στο Λος Άντζελες που μοιράζεται με τον επί δεκατρία χρόνια σύζυγό της, ηθοποιό Julius Tennon, και την 6χρονη κόρη τους Genesis, μια αυλή, ένα γεμάτο ψυγείο, τα υδραυλικά που λειτουργούν χωρίς πρόβλημα. «Πράγματα που οι άνθρωποι θεωρούν δεδομένα» λέει. Μεγαλωμένη σε ακραία φτώχεια, η ηθοποιός μόλις πρόσφατα ξεκίνησε να αγκαλιάζει την πρωτόγνωρη πραγματικότητα ως μία από τις πιο επιτυχημένες ηθοποιούς του Χόλιγουντ. «Η μόνη φωτογραφία που έχω από τα παιδικά μου χρόνια είναι μία στο νηπιαγωγείο» λέει η Davis, η οικογένεια της οποίας δεν είχε χρήματα για να αγοράσει φωτογραφική μηχανή. «Έχω αυτή την έκφραση στο πρόσωπό μου – δεν είναι χαμόγελο, ούτε συνοφρύωση. Σου ορκίζομαι πως το κορίτσι που ξυπνά το πρωί και κοιτάζει γύρω της το σπίτι της και τη ζωή της λέει “δεν μπορώ να πιστέψω πόσο με έχει ευλογήσει ο Θεός”. Αληθινά δεν μπορώ».
Ακόμη προσπαθεί να το συνηθίσει. Ως η πρώτη μαύρη γυναίκα που έχει προταθεί για τρία Όσκαρ, η 51χρονη Davis είναι η σπάνια περίπτωση ηθοποιού που είδε την καριέρα της να απογειώνεται μετά τα 40 της, χάρη στις δυναμικές της εμφανίσεις σε ταινίες όπως το Doubt (2008) και το TheHelp (2011), αλλά και σε έναν πρωταγωνιστικό ρόλο στο επιτυχημένο σίριαλ How to Get Away With Murder. Η νίκη της στα Όσκαρ ήρθε με το ρόλο της Rose στο Fences, μιας πιστής νοικοκυράς της εργατικής τάξης που δοκιμάζεται από οικογενειακές διαμάχες τη δεκαετία του 1950 στο Πίτσμπουργκ, ρόλος που την άγγιξε βαθιά (αυτή και ο συμπρωταγωνιστής της, Denzel Washington, κέρδισαν βραβείο ερμηνείας για το Fences, το θεατρικό έργο του August Wilson το 2010). «Η συγχώρεση είναι ένα σκληρό μάθημα, επειδή μερικές φορές κουβαλάμε τα χάλια μας σε όλη μας τη ζωή» λέει για το μήνυμα του φιλμ. «Αυτή είναι η μαγεία της Rose».
Η Davis το γνωρίζει από εμπειρία. Το πέμπτο από τα έξι παιδιά του DanDavis, σταβλίτη αλόγων κούρσας, και της συζύγου του, Mae Alice, η Viola, γεννήθηκε στην καλύβα της γιαγιάς της, σε μια πρώην φυτεία κοντά στο Σεντ Μάθιους, όπου οι παππούδες της δούλευαν τη γη και πλήρωναν με σιτηρά το ενοίκιο της γης που νοίκιαζαν. Δεν υπήρχε «ούτε τρεχούμενο νερό ούτε μπάνιο» λέει. Λίγο μετά τη γέννησή της η οικογένεια μετακόμισε στο Σέντραλ Φολς, όπου πάλευε να τα βγάλει πέρα, με τον πατέρα πολύ συχνά να μένει χωρίς δουλειά. «Ήμουν το είδος της φτωχής που γνώριζε αμέσως πως έχει τα λιγότερα σε σχέση με οποιονδήποτε άλλον» λέει η ηθοποιός που κοιμόταν με κουρέλια δεμένα στο λαιμό της τα βράδια, για να μην τη δαγκώσουν τα ποντίκια στο ερειπωμένο σπίτι τους. «Θα βουτούσα σε κάδους απορριμμάτων γεμάτους σκουλήκια ψάχνοντας για φαγητό και θα έκλεβα το συνοικιακό παντοπωλείο επειδή πεινούσα» προσθέτει. «Αποκοιμιόμουν στο σχολείο σε καθημερινή βάση γιατί δεν υπήρχε τίποτε. Δεν είχαμε τίποτε». Η φαντασία της Davis παρείχε μια ευπρόσδεκτη ανάπαυλα από τις κακουχίες, που εκείνη και τα αδέλφια της υπέμεναν, συμπεριλαμβανομένου και του μπούλινγκ από τους συμμαθητές τους, που τη χλεύαζαν με τη λέξη που ξεκινά από «N». Obαλκοολικός πατέρας της βιαιοπραγούσε κατά της μητέρας της (παρ’ όλα αυτά οι δυο τους έμειναν μαζί μέχρι το θάνατό του από καρκίνο, το 2006). «Η Viola έχει δημιουργικό μυαλό, οπότε δραπετεύαμε συχνά με ιστορίες, αυτοσχέδια θεατρικά και σόου» λέει για τα γυμνασιακά τους χρόνια η 53χρονη αδελφή της Deloris Grant, που δουλεύει ως δασκάλα. «Ήταν ικανή να μας παίρνει μακριά τον πόνο ή τη θλίψη». Η Davis συνειδητοποίησε για πρώτη φορά πως ήθελε να γίνει ηθοποιός όταν ήταν παιδί, παρακολουθώντας τη Cicely Tyson στο Autobiography of MissJane Pittman. «Ήταν η πρώτη φορά που είχα οπτική φανέρωση του στόχου που ήθελα να επιτύχω» λέει. Αυτό ενίσχυσε τα κίνητρά της να δημιουργήσει μια καλύτερη ζωή για τον εαυτό της: «Με βοήθησε (η Tyson) να έχω ένα συγκεκριμένο οδηγό τού πώς θα έπρεπε να συρθώ, περπατήσω, τρέξω μακριά από εκείνο το περιβάλλον».
Περιγράφει τον εαυτό της ως «φύτουλα» στο σχολείο, «με παραπανίσια κιλά και πολύ, πολύ ντροπαλή. Προσπαθούσα πάντα να εκφράσω τι επικρατούσε μέσα μου και το βρήκα μέσω του θεάτρου». Οι γονείς της –τους οποίους εν μέσω δακρύων ευχαρίστησε στη συγκινητική ομιλία της στα Όσκαρ– ήταν απλά ευγνώμονες για το πάθος της και την αποφασιστικότητά της. «Ο πατέρας μου δεν τέλειωσε το σχολείο, έφτασε ως την πρώτη γυμνασίου, ενώ η μητέρα μου μέχρι την τρίτη γυμνασίου. Ο πατέρας μου έμαθε να διαβάζει κοιτάζοντας πινακίδες. Ήταν χαρούμενοι που ήθελα να γίνω κάτι, αλλά χρειάστηκαν αρκετά χρόνια με εμένα να πέφτω και να σηκώνομαι μέχρι να πω “εντάξει, νομίζω πως είμαι αρκετά σκληρή, το έχω”».
Tags
Showbiz news